Rozdział 2

Katherine 

                Mieszkanie, które dzieliłam z Sarą, nie było zbyt duże, a przynajmniej ja, w sytuacji takiej jak ta, uważałam, że jest stanowczo za małe. Dokładnie słyszałam jęki Sary, dochodzące z jego przeciwległego końca. Zrobiło mi się niedobrze. Zakryłam poduszką twarz i dodatkowo zasłoniłam się jeszcze rękoma.

                Nie potrafię zrozumieć, dlaczego moja współlokatorka prowadzi taki styl życia. Jest uczoną osobą, z zawodu psychologiem i to bardzo dobrym. Po wypadku, który przeżyła dwa lata temu, rzuciła jednak pracę i zaczęła… to. Nie robi nic, prócz imprezowania i zaciągania do łóżka nowo poznanych facetów.

                Lubiłam ją, naprawdę bardzo, ale mieszkanie z nią było męczące. Gdyby zamykała swoje życie erotyczne, jak i każde inne, w swoim pokoju – nie mogłabym narzekać.

                Cały blok należy do wujka Sary. Ona nie płaci za mieszkanie nic, tak jak za wszystko. Odkąd rzuciła pracę, wróciła na utrzymanie rodziców, którzy wcale nie protestują. Przeciwnie – rozpieszczają ją, jakby była ósmym cudem świata. Wiedzą, na co wydaje pieniądze, jak się prowadzi, ale nie negują tego. Zamiast tego dostaje wszystko, czego tylko zapragnie.

                Westchnęłam i odkryłam twarz. Jęki ucichły. Zamiast tego słyszałam, że Sara wyprasza swojego „gościa”, tłumacząc, że ma nocną zmianę.

                Roześmiałam się do siebie gorzko i rozejrzałam po swoim pokoju. To była moja oaza spokoju. Co by się nie działo, tutaj czułam się dobrze i swobodnie. Wszystkie troski gdzieś umykały i mogłam się wyciszyć.

                Był też bardzo ładny, jak zresztą całe mieszkanie. Urządzony nowocześnie. Ściany były w słomkowym kolorze, do tego szare panele, a na nich duży, mięciutki, biały dywan. Co do wyposażenia – miał to, co każdy pokój. Podwójne, bardzo wygodne łóżko, szafę z lustrem wbudowaną w ścianę, szafki nocne, kilka półek z książkami, lampki, ramki ze zdjęciami. Nic szczególnego, wszystko jednak bardzo eleganckie i ładnie wkomponowane. Wszędzie była biel, szarość albo czerń. Na początku strasznie mnie to przytłaczało, ale teraz bardzo mi się tu podoba.

                Prócz mojego pokoju, był jeszcze ten należący do Sary, jej garderoba, salon, kuchnia i łazienka. Wszystko urządzone w podobnym guście, w trzech podstawowych kolorach: Bieli, szarości i czerni.

                Moim drugim ulubionym pomieszczeniem w domu była łazienka. Nie z powodu wystroju, bo nie, w końcu nie było w niej niczego specjalnego. Tak samo biała, wszystko białe, wszędzie biało. Najważniejsza w niej była wielka wanna i to w niej byłam tak zakochana. Uwielbiam długie kąpiele w gorącej wodzie. Relaksują mnie i oczyszczają myśli.

                Zastanowiłam się chwilę. Chyba tego mi było trzeba – kąpieli.

                Podniosłam się z łóżka do pozycji siedzącej i przeczesałam ręką włosy. Po takim dniu nic mi tak dobrze nie zrobi, jak gorąca kąpiel i kieliszek wina.

                Ześlizgnęłam się z pościeli i podeszłam do szafy, żeby wyjąć z niej piżamę i czystą bieliznę. Przejrzałam się w lustrze. Jeśli rano wyglądałam na zmęczoną, to teraz już nawet nie mam słowa, które określałoby mój wygląd. Sińce na pół twarzy, przekrwione oczy i potargane włosy. Wzdrygnęłam się i odwróciłam wzrok w stronę ściany.

                Było na niej pełno zdjęć. Ja i Sara, Sara i ja, Sara, Sara, Sara, wszędzie byłyśmy razem, w różnych miejscach i okolicznościach. Wyjątek robiło tylko jedno, małe, zniszczone już zdjęcie. Podeszłam bliżej i przejechałam opuszkami palców po twarzach trzech postaci. Westchnęłam smutno, ale postanowiłam się nie zagłębiać myślami w przeszłość, na pewno nie dziś.

                – Hej, Kat, nie widziałaś gdzieś mojej czarnej sukienki, tej całej z koronki? – Sara wparowała do mojego pokoju, jak zawsze, bez pukania.

                Zanim się do niej odwróciłam, zamrugałam gwałtownie żeby zatrzymać łzy, które napłynęły mi do oczu.

                – Miałaś ją wczoraj.

                – No wiem, ale nie wiem, gdzie ją zdjęłam. – Uśmiechnęła się znacząco, a ja ledwo powstrzymałam wzdrygnięcie.

                – Zapytaj chłopaka, który ci pomagał. – Minęłam ją w drzwiach. – O ile znasz jego imię.

                – Oczywiście, że znam – prychnęła i zamyśliła się na chwilę. – Tom, na pewno miał na imię Tom.

                – Zrobiłam kolację – odezwała się do mnie brunetka, kiedy wyszłam z łazienki. Spojrzałam na nią. Rozpakowywała właśnie styropianowe pudełka.

                – Nie mogę się nadziwić twojemu talentowi kulinarnemu – zaśmiałam się, podchodząc bliżej. Sięgnęłam do lodówki po wino i nalałam nam po kieliszku.

                – Weźmiesz mój telefon z pokoju? Pokażę ci kogoś – rzuciła Sara, idąc na kanapę, obładowana jedzeniem. Wywróciłam oczami. Oczywiście, czyżby kolejny cel?

                Weszłam do jej pokoju i od razu się cofnęłam. Jej pokój jest identyczny jak mój, ma tylko inne kolory dodatków. Ale pod względem porządku… cóż, delikatnie mówiąc, jest to diametralna różnica. Wszędzie jakieś śmieci, butelki, ubrania i kłęby dymu z papierosów. Skrzywiłam się i podeszłam do szafki, na której leżał telefon, odgarniając po drodze nogą ciuchy z podłogi. Uchyliłam okno i wyszłam, szczelnie zamykając za sobą drzwi. Nie wiem, jak ona może tak żyć.

                Tak jak przypuszczałam, Sara pokazała mi faceta, mniej więcej po czterdziestce, którego miała zamiar „zatrzymać na dłużej”. Jasne.

                – To chyba do mnie – odezwała się po jakiejś godzinie.

                – Co do ciebie? – spytałam zdezorientowana.

                – Dzwonek dzwonił i to chyba do mnie. – Wstała i poprawiła swoją kusą sukienkę. Posłała mi porozumiewawcze spojrzenie i pobiegła do drzwi.

                Zmyłam się do swojego pokoju w sekundę. Nie miałam najmniejszej ochoty tego oglądać.

                Przejrzałam się w lustrze. Nie wyglądałam najgorzej – jeśli chodzi o figurę. Byłam zgrabna, dość wysoka. Może nie miałam talii osy, ale jakaś gruba też nie byłam. Miałam zgrabne biodra i szczupłe uda, całkiem spory biust. Nie było najgorzej, ale i tak uważałam, że to Sara odzwierciedla bardziej taki… ideał kobiety. Miała wąską talię, dużo większy biust i ładnie zaokrąglone biodra. Faceci pożerali ją wzrokiem. Szczególnie, kiedy zakładała obcisłe sukienki.

                Zresztą, w cokolwiek Sara by się nie ubrała – wygląda nieziemsko.

                Ja nie przykładam aż takiej wielkiej wagi do ubioru. Sara nawet – mimo, że śpi, to akurat sama – do spania zakłada satynowe koszule wykończone koronką. A ja?

                Byłam ubrana w granatowe spodnie od dresu, z podwiniętymi krzywo nogawkami, bo były za długie i za luźną białą koszulkę z pseudo–sentencją.

                Całkowite przeciwieństwo prawdziwej kobiety.

                Usłyszałam, że Sara „zaczyna” swój wieczór i spojrzałam litościwie na swoje odbicie.

                – Nie chcesz tego słuchać, Katherine – burknęłam do siebie. – Co ty tu jeszcze robisz? Westchnęłam i sięgnęłam po pierwszą lepszą książkę. Wszystkie, które miałam, czytałam już po kilka razy, ale teraz do głowy nie wpadło mi nic lepszego. Musiałam się czymś zająć, żeby nie zwariować.

                Po dłuższym czasie, a przynajmniej tak mi się wydawało, bo zdążyłam przeczytać już kilka rozdziałów, usłyszałam dźwięk domofonu. Niechętnie wysunęłam się spod koca i ruszyłam do drzwi, ale zanim to zrobiłam, ktoś strasznie niecierpliwy, zdążył zadzwonić już trzy razy. Podniosłam słuchawkę, już mocno podirytowana.

                – Słucham – mruknęłam.

                – Dobry wieczór – usłyszałam znajomy głos. – Czy zechciałaby pani poświęcić chwilkę na rozmowę o Bogu?

                – Nie. – Odłożyłam słuchawkę i wróciłam do swojego pokoju. Słyszałam za sobą domofon jeszcze kilkanaście razy, ale nic sobie z tego nie robiłam. W końcu ucichł, ale po chwili, zamiast niego, zaczął dzwonić dzwonek do drzwi.

                – Otwórz te drzwi! – usłyszałam krzyk Sary, ale ją też zignorowałam. – Katherine! Katherine, kurwa! – krzyczała coraz bliżej. Otworzyła z hukiem drzwi do mojego pokoju, jednocześnie zawiązując kusy szlafrok z czerwonej satyny, który na siebie zarzuciła. – Głucha kurwa jesteś? Jakiś debil ciągle dzwoni do drzwi, wiesz, że jestem zajęta, to możesz ruszyć dupę i sama je otworzyć! – krzyczała, nachylając się w moją stronę, przez co widziałam więcej, niż chciałam.

                – Ja już pójdę – odezwał się głos za nią, zanim dokończyła.

                – Nie, nie, nie, zostań, naprawdę, Mark – prosiła, biegnąc za nim do drzwi, ale po chwili znów wróciła do mnie. – Zadowolona jesteś? – warknęła. – On jest lekarzem i mogłam mieć kasy jak lodu – zniżyła głos do cichego syku.

                – Co za nieszczęście, jedna torebka Yves Saint Laurent mniej – powiedziałam złośliwie, bardzo akcentując.

                – Głupia zdzira – zagotowała się ze złości i trzasnęła moimi drzwiami tak, że zatrzęsła się cała futryna.

                Nie wiedzieć czemu, tym razem nie zrobiła na mnie najmniejszego wrażenia. Takie wybuchy zdarzały jej się bardzo często. Przepraszała mnie potem, ale co z tego, skoro i tak wiedziałam, że ma mnie za gówno.

                Wstałam i wyszłam z pokoju, bo wiedziałam, że jej facet, wychodząc, wpuści tego wariata. I wykrakałam, bo jeszcze dobrze nie przekroczyłam progu, a już widziałam jak stoi w korytarzu, w czarnym eleganckim garniturze, płaszczu i skórzanych butach. Trzymał w ręku wielki bukiet róż.

                Nie dałam po sobie poznać, że zrobił na mnie jakiekolwiek wrażenie i oparłam się nonszalancko o ścianę, zakładając ręce. Sara za to stanęła jak wryta i patrzyła się na bruneta z rozchylonymi ustami. Zignorował ją całkowicie i podszedł do mnie powoli.

                – Witaj, Katerino, to dla ciebie. – Uśmiechnął się zalotnie i podał mi kwiaty. Byłam zdziwiona jego nonszalancją, jak i tym, w jaki sposób wypowiedział moje imię.

                – Dzięki – powiedziałam niechętnie, chociaż kwiaty były naprawdę piękne. Spojrzałam na Sarę, która obserwowała Cartera, niczym kocica, gotowa do skoku. Odchrząknęłam i popatrzyłam na niego odważnie. – Mogę wiedzieć, czego tu chcesz?

                – Jesteś bardzo niegościnna – zmarszczył brwi, ale zalotny uśmiech nie znikał z jego twarzy. – Nie mogę ci się oprzeć, Katerina. – Wymawiał moje imię bardzo je zaciągając. Zanim zdążyłam otworzyć usta, żeby coś powiedzieć, Sara zrobiła to za mnie. Jednak nie tak, jak się tego spodziewałam.

                – Przyjaciele Kat są moimi przyjaciółmi. – Stanęła przede mną i wyciągnęła do niego rękę. – Sara Nevlin, bardzo miło mi cię poznać.

                – Carter Perrins. – Ścisnął jej dłoń, ale z mniejszym entuzjazmem.

                – Carter! Świetne imię. Chcesz kieliszek wina? – Posłała mu szeroki uśmiech. Brunet spojrzał na mnie. Wyraźnie widział, że tego nie chcę. Pokręciłam jeszcze głową, żeby zobaczył to dobitniej, ale kompletnie mnie zignorował.

                – Jeden? – prychnął ruszając za Sarą, jednocześnie zdejmując z siebie płaszcz. – A co to, kościół?

                – Nie wiem, co widzisz w Kat – rzuciła po kilkunastu minutach rozmowy Sara, rozpływając się przed chłopakiem. – Ani nie jest ładna, ani mądra. – Zdawała się mnie w ogóle już nie zauważać. – Tutaj masz to, co potrzebuje każdy mężczyzna. – Uśmiechnęła się i wskazała rękoma na swoje ciało. Chłopak uśmiechnął się tajemniczo i pokiwał głową.

                – Mówiłaś, że masz chłopaka lekarza? – zaczął.

                – To żaden problem – machnęła ręką. – Zaraz mogę nie mieć.

                – Nie ma potrzeby – zaśmiał się cicho. – Mam dla ciebie małą radę. – Schylił głowę, żeby popatrzeć jej w oczy, na co zareagowała rumieńcem i zaczęła się do niego przysuwać. Zrobiło mi się niedobrze. Był centymetry od niej, kiedy znów się odezwał. – Poproś swojego chłopaka doktora, żeby zbadał ci głowę. Chyba, że bycie pojebaną nie wychodzi na rentgenie – wymruczał. Sarze zajęło chwilę, żeby zrozumieć, co powiedział. Odskoczyła od niego jak oparzona. Była cała czerwona, kiedy zerwała się z kanapy i ruszyła do swojego pokoju, przeklinając do siebie po drodze.

                Byłam w szoku. Myślałam, że zaraz zaczną się tu do siebie kleić, a on… wpatrywałam się w niego wielkimi oczami, kiedy zadowolony z siebie, przysunął się do mnie bliżej.

                – Rozchmurz się, słońce – rzucił wesoło. – Pozbyłem się twojej zołzowatej koleżaneczki, to teraz możemy się już całować? – zapytał głosem małego, rozkapryszonego dziecka.

                Po raz kolejny czar prysł. Wstałam i założyłam ręce.

                – Posłuchaj, wyjaśnijmy sobie coś raz na zawsze – wybuchnęłam w końcu. – Nie jestem twoim słońcem, kochaniem, kotkiem czy co sobie jeszcze wymyślisz. Nie znamy się, nie wiem dlaczego za mną łazisz i czego chcesz, ale dobrze ci radzę, przestań, bo nadszarpnąłeś moją cierpliwość już za bardzo.

                Odczekał dłuższą chwilę, zanim mi w ogóle odpowiedział.

                – Masz rację, kiepsko zaczęliśmy. – Wstał z kanapy i podszedł do mnie. Odsunęłam się, aż poczułam za sobą szafkę. Schylił głowę, żeby odnaleźć moje spojrzenie i uśmiechnął się blado. Pierwszy raz popatrzyłam mu w oczy i wydały mi się dziwnie znajome. Potrząsnęłam głową. Nie świruj, Katherine.

                – Nie szukam chłopaka, przykro mi. Już na pewno nie takiego. Wyjdź, proszę.

                – Katerina…

                – Nie mów tak do mnie. Mam na imię Katherine, nie Katerina, nie wiem, skąd to wziąłeś.

                Westchnął głęboko i zamyślił się na dłuższy czas. Popatrzył na mnie marszcząc brwi, jakby miał do podjęcia jakąś trudną decyzję. Otworzył usta, ale szybko je zamknął.

                – Posłuchaj… – zaczął, ale przerwał mu dźwięk połączenia. Zrezygnowany wyjął telefon. – Przepraszam, to ważne. – Odszedł parę kroków i odebrał. – Co jest, stary? Jestem trochę zajęty. – Zaczęłam oddychać głęboko, żeby przygotować się do rozmowy z nim, kiedy skończy. Nie rozumiem, dlaczego ten nadęty dupek tak na mnie działa. – Co to znaczy, że się wycofali? – warknął nagle, aż podskoczyłam. – Kurwa. Świetnie, świetnie. Nie mogło być lepiej. Zaraz będę, zwołaj wszystkich. – Rozłączył się bez słowa i odwrócił z powrotem do mnie. – Przepraszam, ale muszę iść. Naprawdę chciałbym ci wszystko wyjaśnić, ale mam małe problemy w pracy i muszę tam teraz być.

                Pokiwałam głową – o dziwo – zawiedziona, a on szybko wyszedł. Sama siebie nie rozumiałam. Ten facet straszliwie mnie denerwował, w ogóle go nie znałam, wydawał się być całkowicie nienormalny, a nie bałam się go. Byłam go ciekawa i miałam wrażenie, że wręcz powinnam go poznać, ale nie potrafiłam sama zrozumieć, dlaczego.

                Spojrzałam na kwiaty, które mi przyniósł i przejechałam palcami po delikatnych płatkach. Zobaczyłam bilecik w środku, więc wyjęłam go i przeczytałam. Były w nim zapisane trzy krótkie słowa:

                "Gratuluję nowej posady".

~*~

Zmieniałam koncepcje na ten rozdział tysiąc razy - co jest głównym powodem takiego opóźnienia, za co przepraszam. Miało się w nim dziać o wiele, wiele więcej, ale w ostatniej chwili zmieniłam zdanie i stwierdziłam, że jednak lepiej będzie, jak potrzymam Was w niepewności jeszcze rozdział lub dwa, to może tak szybko nie zwiejecie, skoro tajemniczy Carter dalej pozostaje tajemniczy :) Ten rozdział nie porywa - sama to przyznam. Miał na celu przede wszystkim przybliżenie postaci Sary i odrobinę Cartera. 

Trzeci i czwarty rozdział jest praktycznie gotowy, jedynie z tym miałam problem(tak, tak, kto pisze rozdziały w przód, zamiast obecnego). Mam nadzieję, że teraz już będzie szło o wiele sprawniej. Być może trzeci rozdział wstawię zgodnie z jego poprzednim terminem(5 luty), ale to się jeszcze okaże.

Chciałam jeszcze na koniec bardzo podziękować, za wszystkie miłe słowa pod pierwszym rozdziałem. Miałam bardzo długą przerwę w pisaniu i szczerze, strasznie się obawiałam, że ten blog będzie kompletną porażką i nikt nie będzie go czytał, nawet za łapówką. Pojawiło się Was jednak troszkę i jest mi z tego powodu bardzo miło. 

Nie przynudzam już. Jeszcze raz bardzo dziękuję i mam nadzieję, że nie zniechęcicie się i będziecie ze mną dalej :)