Rozdział 3

Katherine 

                Cholera, cholera, cholera – powtarzałam, patrząc na zegarek.  Nacisnęłam kilkanaście razy przycisk windy, ale ona dalej nie zjeżdżała na dół. Przestępowałam z nogi na nogę, przeklinając w duchu. Powinnam być tam już pięć minut temu.

                Kiedy łaskawie w końcu zjechała, był w niej taki tłok, że ledwo się zmieściłam. Złapałam się wolną ręką za poręcz, która w niej była i zacisnęłam mocno oczy. Nienawidzę wind, jestem przerażona, kiedy nimi jadę. Od razu robi mi się słabo i niedobrze.

                Gdy dotarłam w końcu na moje piętro – byłam wykończona. Wyszłam z niej chwiejnym krokiem i podeszłam do mojego biurka, gdzie stał James, przewalając jakieś papiery. Spojrzał na mnie przelotnie.

                – Spóźniona – stwierdził tylko.

                – Przepraszam, nie mogłam znaleźć kafejki, o której pan mówił – odpowiedziałam cicho, stawiając przed nim kartonik z czterema kawami. Oparł się o biurko rękoma i popatrzył na mnie z góry.

                – Szukałaś po mieście?

                – Tak.

                – To zabawne – powiedział poważnie. – Bo jest u nas, na drugim piętrze.

                Otworzyłam mimowolnie usta. Punkt dla ciebie, Katherine!

                – Skoro chcesz tu pracować, musisz znać cały budynek na pamięć, to po pierwsze, a po drugie, masz się nie spóźniać. – Wzdrygnęłam się na jego surowy ton, ale pokiwałam pokornie głową. Przyglądał mi się jeszcze chwilę i wrócił do zrzucania papierów z biurka.

                – Znaleźć panu coś? – zapytałam w końcu, nie mogąc dłużej patrzeć na jego poczynania.

                – Szukam rozliczeń z wzeszłego miesiąca – burknął.

                Zdjęłam z siebie płaszcz i podeszłam do szafki, na której stały opisane segregatory. Wyciągnęłam ten z napisem „Rozliczenie styczeń 2015” i położyłam go przed nim. Uniósł brwi i popatrzył na mnie z niedowierzaniem.

                – Posegregowałaś wszystko, tak jak kazałem? – Obejrzał się za siebie i przebiegł wzrokiem po wszystkich półkach.

                – Tak. Dziękuję, że mi pan to podpowiedział, inaczej nie odnalazłabym się tak dobrze. – Posłałam mu triumfujący uśmiech i przewiesiłam swoje rzeczy przez obrotowe krzesło.

                Spojrzał na mnie z góry, ale nic nie powiedział. Otworzył segregator i przekartkował go szybko.

                – Alfabetycznie?

                – Oczywiście.

                Nie widać było, żebym zrobiła na nim jakiekolwiek wrażenie, ale wiedziałam, że tak było. Przyjrzał mi się tylko z ukosa i mruknął coś do siebie. Zamknął segregator z trzaskiem i kiwnął w stronę mojego biurka.

                – W takim razie co to za śmieci?

                – Propozycje współpracy z pana firmą, jeszcze ich nie przejrzałam, doszły dziś rano.

                – Proszę to zrobić do godziny piętnastej, omówimy je na konferencji. Ma na niej być też mój zastępca, powiadom go o tym.

                – Ale skąd mam wiedzieć… – zaczęłam, ale zniknął już za drzwiami swojego gabinetu.

                Skąd mam wiedzieć, kim jest jego zastępca. Cholera jasna. Opadłam na krzesło i zaczęłam przeszukiwać wszystkie kartki, jakie były w szufladzie biurka, ale nie było tam żadnego numeru do zastępcy. Sprawdziłam w bazie numerów w laptopie, ale tam też nic nie było.

                Zrobił to specjalnie – stwierdziłam w końcu, kiedy nie miałam już żadnej koncepcji, gdzie mogę znaleźć jakiś numer, e–mail, cokolwiek. Zrobiło mi się duszno ze zdenerwowania. Wstałam i poszłam do toalety, żeby opłukać twarz zimną wodą, która trochę mnie otrzeźwiła. Muszę poszukać w tej firmie kogoś, kto mi pomoże, przecież musi tu być ktoś normalny. Albo najlepiej, znaleźć rozkład budynku. Na pewno któryś z gabinetów, musi być gabinetem zastępcy.

                Po kilku minutach poczułam się lepiej, więc wróciłam do swojego biurka, ale dochodząc zatrzymałam się wpół kroku, kiedy zamiast pustego krzesła, zobaczyłam bruneta siedzącego z pojedynczą różą w ręku. Zakręciło mi się w głowie.

                – Co ty tu robisz? – syknęłam, podchodząc bliżej. Oparłam się jedną ręką o biurko i popatrzyłam na niego wściekła. – Śledzisz mnie? Skąd wiesz, że tu pracuje?

                – Śledzę – powiedział z uśmiechem i wstał. Zlustrował mnie wzrokiem. – Wyglądasz seksownie w tej sukieneczce, Katerino – stwierdził, podając mi różę. Wzięłam ją szybko i rozejrzałam się wokół siebie.

                – Musisz stąd iść – mruknęłam cicho. – Nie przyłaź nigdy więcej ani tu, ani do mnie, bo zgłoszę to na policje. Jesteś nienormalny.

                Zrobił podkówkę z ust i opadł z powrotem na krzesło. Podparł ręką brodę i wzdychał.

                – Nie żartuje, idź stąd, Carter, zawołam ochronę.

                – Spróbowaliby mnie wyrzucić – zaśmiał się, patrząc na moje nogi. – Boże, masz świetne nogi. Mogę dotknąć? – Oparłam się o biurko i popatrzyłam tępo przed siebie. No jasne. Gratuluję nowej posady.

                – Pracujesz tu, prawda? – zapytałam bez emocji, nie zaszczycając go choćby spojrzeniem.

                – Tak się składa, że tak – powiedział wesoło i wstał.

                Nie wiedziałam co mam o tym myśleć. Brunet wpatrywał się we mnie intensywnie, chyba czekając na jakąś reakcję. Kiedy się nie doczekał, westchnął i zaczął odchodzić.

                – Szczerze, to miałem nadzieje, że chociaż dasz mi w morde – powiedział markotnie.

                – Jesteś nienormalny – burknęłam i usiadłam. Miałam ważniejsze sprawy na głowie. Zaczęłam przeszukiwać szufladę, w poszukiwaniu rozkładu budynku, kiedy mnie olśniło. – Carter! – zawołałam za brunetem, który był już przy windzie.

                – Wiedziałem. – Podszedł bliżej i oparł się o biurko z rozanielonym wyrazem twarzy. – Jednak randka?

                – Kto jest zastępcą mojego szefa? – zignorowałam jego gadanie. – Nigdzie nie mogę znaleźć do niego numeru. Znasz go?

                – Oczywiście, że tak – prychnął i podszedł do biurka od mojej strony. Sięgnął po słuchawkę telefonu stacjonarnego i wpisał jakiś numer. – Masz – odezwał się do mnie, wciskając mi ją do ręki, po czym wyszedł bez słowa.

                Odetchnęłam z ulgą. Miałam ochotę uściskać tego dupka. Stukałam paznokciami w biurko, czekając, aż odbierze.

                – Witam najpiękniejszą asystentkę w całym Nowym Jorku  – odezwał się głos w słuchawce. Chciałam już odpowiadać, zgodnie z tym, co ułożyłam sobie przed chwilą w głowie, ale tylko westchnęłam, słysząc Cartera.

                – Ty jesteś zastępcą – powiedziałam zrezygnowana.

                – Cóż, tak się składa, że tak, jestem – przytaknął mi zadowolony, wchodząc z powrotem do holu. Odłożyłam słuchawkę i ukryłam twarz w dłoniach. Ten dzień jest jeszcze gorszy, niż piątek.

                – Katerina, nie denerwuj się. To czysty przypadek. Jestem bardzo szczęśliwy, że się zdarzył, ale mogę przysięgać przed ołtarzem, że nie maczałem w tym palców – powiedział, nie brzmiąc zbyt przekonująco.

                – Okej, nieważne. O piętnastej macie jakąś konferencje, naradę, nie wiem i musisz na niej być. – Pokiwał głową.

                – Na temat? – dopytał. Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. – Musisz wiedzieć takie rzeczy. – Westchnął. – Sprawdź w terminarzu – polecił mi.

                – Terminarzu? – Nie mam pojęcia, gdzie ta dziewczyna położyła jakiś terminarz.

                Uniósł brwi i podszedł do mnie. Nachylił się nad biurkiem i mruknął coś do siebie.

                – To laptop Rose, nie używaj go, bo i tak nic tu nie ma. Podobnie jak w jej głowie. – Zamknął go z hukiem i zabrał z mojego biurka. Otworzył szafkę po mojej prawej stronie i wyjął z niej trzy pudełka. – Naprawdę, nikt ci nic nie powiedział? – zapytał z niedowierzaniem. Pokręciłam przecząco głową.

                Położył pudełka przede mną i przysunął sobie drugie krzesło. Zaczął je rozpakowywać, począwszy od największego. Wyjął z niego nowy laptop, firmy z ugryzionym jabłkiem. Naprawdę, każdy z nimi współpracuje?

                – To twój służbowy laptop. – Podał mi go. Był strasznie lekki, jakby nic nie ważył. – Masz w nim wgrane wszystko. Książkę teleadresową, numery do każdego działu z naszej firmy, do naszych inwestorów, pracowników z za granicy, dosłownie do wszystkich, chyba tylko prócz papieża. Ten numer załatw sobie sama. – Puścił mi oczko i kontynuował. – Terminarz, wszystkie możliwe dokumenty. Wszystko o wszystkim, krótko mówiąc. Kopia zapasowa jest też w chmurze i wiadomo, na papierze w dwóch kopiach, jedna wszędzie wokół ciebie. – Machnął ręką na szafki. – Druga w sejfie u mnie. Musimy być ubezpieczeni. Możesz używać go też prywatnie, ale zepsuć niestety tylko cztery razy  do roku, bo ubezpieczalnia z nami nie wyrabia.

                Pokiwałam głową, próbując przyswoić każdą informację, jaką starał się mi przekazać.

                – Telefon. – Podał mi wielki telefon z mniejszego pudełka, oczywiście tej samej firmy. Ledwo mieścił mi się w ręku. – Masz w nim podobne dane, jak na laptopie, prócz dokumentów, bo to niebezpieczne. Wszyscy będą mieli do ciebie numer, więc masz przepieprzone, ale przyzwyczaisz się. Każdy i tak głównie dzwoni na ten. – Postukał ręką w telefon stacjonarny, który leżał na biurku. – Pokazuj się z nim wszędzie, bo mamy duże udziały w ich firmie. Lepiej niech nikt nie widzi twojego starego. – Skrzywił się. – Jego też możesz używać prywatnie i nawet jak odejdziesz, zostaje twój.

                Westchnął i potarł czoło ręką.

                – Zmęczyłem się – zaśmiał się i otworzył najmniejsze z pudełek. Podał mi całkowicie przezroczystą kartę, nie licząc mojego imienia i czipu, które były złote. – To twoja karta kredytowa. Jest na niej jakieś pięć tysięcy, jeśli dobrze pamiętam. Jak ktoś z firmy każe ci coś kupić, płacisz nią. Kawa, obiady, banery, wszystko. Masz tysiąc dla „siebie”, czyli jeśli jesteś z klientem czy inwestorem na obiedzie, kolacji, czy gdzie cię wyślą, płacisz nią. Nie ma mowy, żeby to on płacił. Jeśli wyjdzie więcej niż tysiąc, to nic, ale musisz wtedy udowodnić, że na pewno płaciłaś za homara z wody dla inwestora, a nie za manicure koleżance, chyba, że wolisz oddawać z wypłaty, a nikt tego nie lubi. Załapałaś jak na razie?

                Pokiwałam głową i spojrzałam na rzeczy, które mi dał.

                – Możesz zmienić kolor, jeśli ci się nie podoba – powiedział, kiedy oglądałam telefon.

                – Jest okej. Pasuje do laptopa. – Posłałam mu nieśmiały uśmiech. Irytował mnie, ale bardzo mi w tej chwili pomagał. Wyraźnie ucieszył się, że w końcu wyraziłam coś pozytywnego w jego stronę.

                – Srebrny zawsze do wszystkiego pasuje. Okej, jeśli chodzi o technologie, chyba wszystko już powiedziałem. – Przeleciał wzrokiem po biurku. – Żeby nie szukać numerów do poszczególnych działów czy co ważniejszych osób, masz je pod numerkami na stacjonarnym. Jedynka to gabinet Josepha, dwójka komórka, trójka gabinet Jamesa, czwórka komórka, piątka i szóstka tak samo, tylko że oba do mnie, siódemka to księgowość, ósemka nasi prawnicy, a pod dziewiątką jest kafejka. – Spojrzał na mnie przelotnie. – Kafejka zawsze najważniejsza. Nie oceniaj nas. – Uśmiechnął się i otworzył szufladę przed sobą. Wyjął z niej notes i otworzył na ostatniej stronie, gdzie były wypisane jakieś nazwy. – To są firmy, które ciągle atakują nas o współpracę. James nie zawrze z nimi umowy nawet, jeśli będą oddawali nam cały zysk, więc nie umawiaj ich, to strata czasu. Niektóre koncerny są po prostu nieopłacalne. Dobrze by było, jakbyś nauczyła się ich na pamięć. Widzę, że masz dużo ofert z dzisiaj. – Kiwnął głową w stronę stosu papierów, które dopiero co ułożyłam. – Przesegreguj je. – Podsunął mi kosz na śmieci. Spojrzałam na niego, upewniając się, że jest poważny. Był taki beztroski, że często naprawdę nie wiedziałam czy ze mnie kpi, czy naprawdę tutaj tak robią.

                Przejrzałam umowy i wyrzucałam po kolei, kiedy tylko zobaczyłam nazwę firmy z „czarnej listy”, aż w ręku zostały mi tylko trzy. Carter pokiwał głową i zaczął szukać czegoś w szafce po przeciwległej stronie holu.

                – To nasi najważniejsi inwestorzy. – Podał mi coś na kształt albumu. – Musisz znać ich wszystkich i wiedzieć, co robimy dla siebie nawzajem. Zrób sobie ksero i kuj to, bo pod koniec tygodnia jest firmowy bankiet właśnie z nimi, na który James na pewno każe ci iść, skoro jesteś nową asystentką.

                 Westchnął i zamyślił się.

                – Nie wiem co jeszcze. Możesz w razie czego dzwonić na bieżąco, tylko dyskretnie. Nie powinno mnie tu teraz być i nie powinienem nic ci mówić, to daje tylko Jamesowi powód do zwolnienia cię. Rose wszystkiego nauczyła się sama, bo robiła to już wcześniej. Ty nie, ale to dla niego bez znaczenia, musisz umieć i już. – Postukał palcami w biurko, przebiegając wzrokiem po całym holu. – Musisz znać rozkład firmy, żeby się co pięć minut nie gubić. Znajdziesz go na swoim komputerze. – Wstał i zapiął marynarkę. – Jakieś pytania?

                – Chyba nie. Jak na razie rozumiem, zobaczymy, jak to wyjdzie w praktyce. – Odłożyłam wszystko na biurko i zaczęłam układać po swojemu.             

                – W takim razie życzę pani miłego dnia pracy, panno Davies  – powiedział oficjalnie i zaczął iść w stronę windy.

                – Carter? – odezwałam się, zanim do niej wszedł.

                – Tak?

                – Dziękuje.

                Rozejrzałam się po biurze. Było przestronne i bardzo świeże. Wszędzie były białe ściany, co akurat mi pasowało. Na tym piętrze były cztery pomieszczenia. Pierwsze, to gabinet Josepha, drugie, Jamesa, trzecie, to toaleta, a czwarte, to pewnego rodzaju hol, w którym byłam ja. Wszystko było bardzo nowocześnie i bogato zdobione. Na ścianach można było znaleźć wiele dyplomów uznania, przeplatających się z obrazami znanych malarzy, ale tylko w szarych kolorach, co nie zaburzało estetyki pomieszczeń.

                W holu były duże, białe kafelki. Przyglądając się, można było zobaczyć iskrzący się na szaro brokat, ale było to widoczne tylko pod odpowiednim kątem. Jedna ściana była całkowicie przeszklona – akurat ta za mną. Było widać dzięki temu całe miasto, co z tego piętra wyglądało naprawdę niesamowicie. Na środku stało moje biurko. Było ogromne, całe białe, z drewnianą ścianką po lewej stronie i prawie połowie przodu. Nie wiem czy miało to zachować jakąś dyskrecje – wątpię. Strzelam, że jest wygodnie po prostu coś tam wieszać, przyklejać karteczki, przypomnienia i tym podobne. Przy biurku miałam skórzane krzesło obrotowe, które było chyba najwygodniejszym krzesłem, na jakim w życiu siedziałam. Mogę się założyć, że wydano na nie więcej, niż ja wydaję na życie przez rok.

                Po mojej lewej stronie, były białe regały, na których stały poukładane segregatory i aktówki. Po przeciwległej stronie były jeszcze dwa takie, ale tam były tylko albumy i jakieś książki – zakładam, że związane z firmą lub współpracującymi z nią koncernami.

                Obok nich czarna, skórzana kanapa, dwa pasujące fotele i biały stolik do kawy. Prócz tego, nie było tu nic specjalnego. Jedynym żywym elementem tutaj, była spora roślina, stojąca na kamiennym podwyższeniu w rogu.

                Wnętrze było surowe, ale mimo wszystko, było tu przyjemnie.

                Gabinety obu panów jednak różniły się od siebie. Starszy z nich wypełnił swoje wnętrze ciemniejszymi kolorami. Miał brązowe regały, mosiężne biurko, stolik do kawy, do tego kremowe kanapy i krzesło obrotowe. Drewniana, jasna podłoga, jasne ściany, w czym jedna też przeszklona i w sumie nic więcej specjalnego.

                Biuro młodszego było jasne i przestronne, urządzone w kolorach podobnych do holu, tylko z szarą, drewnianą podłogą. Biurko, regały i stolik były bardzo ciemne, prawie czarne. Krzesło obrotowe było czarne, za to fotele naprzeciw niego szare, tak samo jak kanapa. U Jamesa przeszklone były dwie ściany. Dodatkowo był u niego telewizor zawieszony na ścianie i coś na kształt barku.

                Tutaj nawet toaleta była krystalicznie czysta, urządzona cała na biało ze złotymi elementami. Nie była podzielona na „damską” i „męską”. Wyglądała jak w domu, miała nawet prysznic, oczywiście z jakimś monitorkiem w środku. Nie jestem pewna, ale to chyba jakiś rodzaj radia.

                Architekt tej firmy, to jakiś wariat.

                Westchnęłam i przysunęłam się do biurka. Czekało mnie jeszcze parę umów do przeczytania.

                – Zajęta? – usłyszałam po paru minutach. Podniosłam wzrok na bruneta, który trzymał w ręku znajomy mi już kartonik. – Pomyślałem, że skoro dziś wszyscy siedzimy do późna, to może przyda ci się trochę energii. – Postawił przede mną kawę i ciastko. Uśmiechnęłam się do niego rozbawiona.

                – Dziękuje. To miłe z twojej strony, że o mnie pomyślałeś.

                – Zawsze jestem miły – odpowiedział i odszedł w kierunku gabinetu młodszego z moich przełożonych.

                Tak, szczególnie przy próbach podrywu.

Carter 

                – Witaj, najdroższy – rzuciłem do Jamesa, wchodząc do jego gabinetu. Siedział nad jakimiś papierami, ledwo co podtrzymując nad nimi głowę. – Przyniosłem ci kawę i ciasto.

                – Tylko dlatego wciąż jesteś moim zastępcą – roześmiał się, zebrał papiery i wrzucił je do szafki. – Jestem taki chory, że zaraz zdechnę.

                – A nie dlatego, że jestem zabójczo przystojny?

                Popatrzył na mnie kpiąco i pokręcił głową, udając obrzydzenie.

                – Jeśli ktoś w tym pomieszczeniu jest zabójczo przystojny, to tylko ja – rzucił.

                Usiadłem naprzeciwko niego i postawiłem na biurku dwie kawy i ciasto, które mu od razu podsunąłem.

                – Nad czym pracowałeś? – zapytałem, ignorując jego słowa.

                – Interesujesz się naprawdę czy zagadujesz, bo nie masz tematu? – Uniósł jedną brew z kpiącym uśmiechem i wyjął z szuflady dwie tabletki, które popił gorącym napojem.

                – Nie mam tematu – przyznałem i popatrzyłem na niego. Miał przeszklone oczy i worki pod nimi, jakby tydzień nie spał. – Stary, jak tak dalej pójdzie, to będę musiał szukać grabarza. – Pokiwał głową, wydymając wargi.

                – Czuje, że to nastąpi w błyskawicznym tempie – mruknął, udając zmartwienie.

                – No szkoda, szkoda – przyznałem smutno. – Przepiszesz na mnie firmę?

                – Oczywiście. Dom, samochód i cały majątek też. – Poluzował krawat. – A ty za to nie postawisz mi nawet złamanego krzyża nad dołkiem, żeby ci starczyło na samochody i alkohol.

                 Pokiwałem głową.

                – Jesteś prawdziwym przyjacielem, James. Może i bym nie postawił, ale gdybym umarł, też bym ci coś przepisał. Na przykład długi, które bym przed śmiercią narobił.

                Spojrzał na mnie krzywo. Wstałem i podszedłem do jednej z szafek po drugiej stronie pokoju. Wyjąłem z niej Whisky i dolałem sobie trochę do kubeczka z kawą. Otwierał już usta, żeby coś powiedzieć, ale usłyszeliśmy ciche pukanie.

                – Proszę – odezwał się dopiero, kiedy schowałem butelkę i wróciłem na swoje miejsce.

                Uśmiechnąłem się kpiąco i odwróciłem w stronę drzwi, w których stała Katherine.

                – Przepraszam, ale mam dość pilną sprawę – powiedziała niepewnie.

                James kiwnął jej głową, żeby podeszła. Położyła przed nim jakąś umowę. Ręce jej się trzęsły i była wyraźnie zdenerwowana. Mam nadzieje, że to nie on tak na nią działa.

                – Umowa z tą firmą kończy się za miesiąc, a oni dopiero teraz przysłali propozycje przedłużenia, do tego chcą zmienić warunki. – Przekartkowała umowę, szukając właściwej strony i wskazała palcem na zaznaczone na żółto elementy. – Zamiast trzydziestu procent, jakie dostawali, żądają pięćdziesięciu oraz zwiększenia ilości reklam. Jeśli tego nie dostaną, rozwiążą umowę.

                James roześmiał się w głos, ale zaraz stwardniał.

                – Jasne, odpisz im, że dostaną sto – zakpił. – Odpisz im, że nie ma szans i skontaktuj się z naszymi prawnikami. Odstąpienie od umowy musi nastąpić minimum trzy miesiące przed jej końcem, został miesiąc, więc spóźnili się o dwa. W poprzedniej umowie był jakiś punkt o tym, że w takim przypadku są zobowiązani spłacić trzydzieści procent tego, co na nich wydaliśmy, niech księgowość policzy ile to będzie. – Złożył umowę i podał jej. – Informuj mnie na bieżąco.

                – Oczywiście, dziękuję – powiedziała i ruszyła do wyjścia.

                – Sprawdź czy mam jeszcze dziś coś do zrobienia, czy mogę iść w końcu do domu – mruknął do niej jeszcze, nie zaszczycając nawet spojrzeniem.

                – Nie masz, możesz już umrzeć – zawołałem do niego wesoło, na co zgromił mnie wzrokiem.

                Przyjaźniłem się z Jamesem, odkąd tylko pamiętam. To skończony palant i drań jakich mało. Gra takiego egoistę, że sam jakbym go nie znał, nie chciałbym na niego nawet splunąć. Przy mnie jest normalny, ale przy obcych staje się oficjalny i władczy, jakby tym chciał ukryć wszystkie swoje słabości. Przez to każdy ma do niego respekt, a wręcz się go boi. Jak Katherine, której ręce trzęsą się przy nim jak alkoholikowi.

                Jak na zawołanie, dziewczyna wróciła i oznajmiła, że James ma jeszcze jedno spotkanie, więc nie może wcześniej wyjść.

                – Nie – jęknął, kładąc głowę na biurko, jak tylko zamknęła za sobą drzwi. – Po co mi to było – westchnął.

                – Pojęcia nie mam. – Zamilkłem, ale zaraz nachyliłem się nad biurkiem i popatrzyłem na niego uważnie. – Wiesz, przepisz na mnie firmę już teraz, będziesz miał chociaż spokojne ostatnie dni. Poklepałem go po ramieniu.

                Pokazał mi środkowy palec, nie podnosząc głowy i wyjął z kieszeni telefon. Wybrał jakiś numer i zaczął dzwonić.

                – Matko – zaczął oficjalnie.

                Wywróciłem oczami i oparłem się z powrotem o fotel.

                – Potrzebuję, żebyś została dziś dłużej. Mam jeszcze spotkanie i nie wrócę o tej, o której planowałem. – Poczekał na odpowiedź. – Możliwe. Powiedz ode mnie Jane dobranoc. – Rozłączył się. Lubiłem słuchać, jak rozmawiał czasami z własną matką. Ja nie miałem ze swoją nigdy tak dobrego kontaktu. Elizabeth bardzo go kochała i zrobiłaby dla niego wszystko. Co innego Jonathan. – Nie mam już matki – mruknął.

                – Dlaczego?

                – Nie wykazała krzty zainteresowania moim ciężkim stanem.

                – Ja też nie.

                Podniósł głowę i zmrużył oczy.

                – Proszę o opuszczenie mojego gabinetu – powiedział obrażony i  sięgnął po laptopa.

                Wstałem i ruszyłem do drzwi.

                – I tak nigdy cię nie lubiłem – powiedziałem głosem obrażonego dziecka i wyszedłem, trzaskając drzwiami.

                Przeszedłem parę kroków i oparłem się bokiem o ścianę, zakładając ręce. Popatrzyłem na Katerine, wyglądającą przez okno. Jej włosy opadały falami na ramiona. Wyglądała dokładnie tak, jak tamtej nocy, kiedy ją poznałem. Stąd widziałem jej porcelanową cerę, zaróżowione policzki. Światła z za okien odbijały się w jej błękitnych oczach.

                Spojrzała na mnie i zmarszczyła brwi. Wyraźnie denerwowało ją, że na nią patrzę. Wróciła do biurka i zaczęła pisać coś w notesie. Podszedłem bliżej i oparłem się o drewnianą powierzchnie.

                – A może pójdziemy na drinka? – zapytałem, nie wiedząc, co jej powiedzieć.

                – A może dasz mi spokój, bo pracuję? – odpowiedziała słodko, splatając palce pod brodą.

                – Wolę dać ci co innego. – Mrugnąłem do niej.

                – Jesteś irytujący – stwierdziła i wróciła wzrokiem do notesu.

                – Zyskuje przy bliższym poznaniu. – Zabrałem jej długopis, żeby znów na mnie spojrzała. – Umów się ze mną, to zyskam. – Uśmiechnąłem się zalotnie. Miała kamienną twarz, ale widziałem, że w jej oczach błyszczały iskierki rozbawienia.

                – No dobrze – powiedziała z westchnieniem. – W takim razie spotkajmy się w moim pokoju o północy.

                Wyprostowałem się i spojrzałem na nią, unosząc jedną brew.

                – Ty też tam będziesz?

                – Nie. – Uśmiechnęła się. – Za to pitbull mojego sąsiada już tak.

                Roześmiałem się i włożyłem marynarkę.

                – Wiesz, gdzie mnie szukać, jeśli zmienisz zdanie – rzuciłem.

                – Dzięki, prędzej umówię się z Sarą.

                Dziwiłem się Jamesowi, że udaje kogoś, kim nie jest. Ale w końcu wszyscy jesteśmy aktorami. Wszyscy coś ukrywamy i nie chcemy, żeby nasze sekrety zobaczyły światło dzienne. Często oszukujemy nawet samych siebie. Nie byłem pewien czy ja tego teraz nie robię, starając się tak bardzo zwrócić uwagę tej dziewczyny. Z każdym jej zirytowanym spojrzeniem w moją stronę, coraz bardziej wątpię, że może cokolwiek pamiętać. Chyba, że pamięta, ale wcale tego nie chce.

                Idąc do windy, spojrzałem jeszcze przez ramie na blondynkę, ale miała cały czas tak samo niechętną minę. Wyszedłem więc bez słowa, wyciągając papierosa już w windzie. Może powinieneś odpuścić  – mruknąłem do siebie myślach. Może.

                – Jeszcze raz to samo? – zapytała barmanka, patrząc na mój pusty kieliszek.

                 Skinąłem głową i podsunąłem jej go bliżej.

                – Dużo pan pije – stwierdziła, nalewając mi. – Chyba jedna trzecia utargu jest od pana – zagadywała, śmiejąc się melodyjnie.

                Dużo pani gada – odpowiedziałem jej w myślach.

                – Możesz zostawić całą butelkę –powiedziałem zamiast tego.

                Pokiwała  głową i postawiła butelkę obok mnie. Zawsze kiedy tu przychodziłem, stawała za barem, zmieniając się ze swoim kolegą. Myślała chyba, że tego nie widzę. Cały czas ukradkiem mi się przyglądała, zagadywała. Skakała koło mnie jak głupia.

                – Jak się nazywasz? – zapytałem, przekrzywiając głowę.

                Rozpromieniła się i podeszła bliżej.

                – Monica – odpowiedziała i wyciągnęła do mnie rękę.

                – Piękne imię – mruknąłem, posyłając jej zalotne spojrzenie.

                Zrobiła się cała czerwona i zaczęła energicznie wycierać całkowicie suchy blat.

                – Pójdziesz ze mną na randkę?

                – Słucham? – zapytała, zastygając.

                – Zapraszam cię na randkę, Monico. – Posłałem jej zniewalający uśmiech.

                – Nie umawiam się z nieznajomymi – powiedziała, spuszczając głowę. Czułem żal w jej głosie i chciało mi się śmiać.

                – Cóż – zacząłem. – Na szczęście ja tak. – Podparłem głowę o dłoń. – Piątek o szóstej trzydzieści? –

                Wzięła ukradkiem głęboki oddech i spojrzała na mnie. Oczy jej błyszczały, ale starała się zrobić obojętną minę. Pokiwała w końcu głową, przełykając ślinę.

                – No okej, może być – powiedziała, trochę zbyt podekscytowanym głosem. Uśmiechnęła się. – Może zapisze ci mój numer.

                Pokiwałem głową zadowolony. Boże, jakie to było proste. Zbyt proste. Zapisała na kartce swój numer, wraz z imieniem i podała mi.

                Schowałem karteczkę do portfela, nie spuszczając z niej wzroku. Spąsowiała i znów spuściła głowę. Zaśmiałem się cicho i przechyliłem kieliszek, stojący przede mną, a później kolejny, kolejny i kolejny, aż usłyszałem za sobą głos najszczęśliwszego człowieka na świecie. Odwróciłem się i obrzuciłem Jamesa niechętnym wzrokiem.

                – Kontrola? – mruknąłem, wbijając wzrok w mój kieliszek z tequilą. Wypiłem go i nalałem kolejny. Westchnąłem. – Nie powinieneś być teraz super nianią? – zakpiłem.

                Byłem pewien, że to uderzy w jego czuły punkt i się odczepi, ale zamiast tego usiadł obok i popatrzył na mnie karcąco, jakby był co najmniej moim ojcem.

                – Musisz tyle pić?– mruknął.

                – Mogę nie pić – odpowiedziałem, wypijając kolejny kieliszek.

                – Więc nie pij. – Zabrał mi butelkę.

                – Widzisz, James – zacząłem, chcąc zabrzmieć profesjonalnie, ale odpuściłem sobie. – Sęk w tym, że lubię pić. – Wzruszyłem ramionami. Wziąłem butelkę i nalałem kolejny. – Zacieśniam więzy przy kieliszku. – Mrugnąłem do Monici.

                Uśmiechnęła się nieśmiało.

                – Nie pociągniesz długo na diecie alkoholowej, obaj to wiemy – syknął, ale nawet na niego nie spojrzałem. – Co się z tobą dzieje?

                – Mamoo – jęknąłem. – Uspokój się, jestem dorosły i wszystko jest jak zawsze. Przychodzę tu, żeby zdobyć dziewczynę.

                – A w moim gabinecie kogo chciałeś zdobyć, dolewając sobie alkohol do kawy? – zapytał retorycznie.

               

                – Ciebie. – Posłałem mu zalotne spojrzenie.

                 Westchnął, coraz bardziej zirytowany i spojrzał na Monice, która przysłuchiwała się naszej rozmowie.

                – Zapłacę – mruknął do niej i położył na stole banknot. – Wstawaj. – Pociągnął mnie za rękę.

                – Hej, to nie z tobą chciałem dziś stąd wyjść – roześmiałem się.

                – Zamknij się – warknął i pchnął mnie w kierunku drzwi.

                Nie odzywał się do mnie przez pół drogi. Przymknąłem oczy. Dopiero odczułem tempo, w jakim piłem. Zrobiło mi się niedobrze i zaczęło kręcić w głowie. Jazda Jamesa nie pomagała mi w najmniejszym stopniu. Wyszukałem na oślep przycisku i uchyliłem sobie okno .

                – Jak obrzygasz mi samochód, znajdę cię choćbyś się zakopał pod ziemią – mruknął w końcu.

                Uchyliłem jedno oko. Zerkał na mnie co chwila. Roześmiałem się cicho. Był wściekły jak osa. Boże, jego zdenerwowanie jest takie zabawne.

                Zamknąłem na powrót oczy i chyba odleciałem na chwilę, bo usłyszałem cokolwiek dopiero, kiedy poczułem szarpanie. Westchnąłem i popatrzyłem na Jamesa, nachylającego się nade mną. Wyjrzałem przez szybę – nie byłem u siebie.

                – Nie mam dziś ochoty na piżama party, James – powiedziałem głosem nastolatki.

                – To zamów sobie taksówkę, śmiało – burknął i poszedł w kierunku drzwi wejściowych.

                – Bardzo chętnie – powiedziałem do siebie i zacząłem szukać telefonu po kieszeniach. Nie było go tam, tak jak portfela. Zaśmiałem się do siebie. Głupi dupek. Wyszedłem z samochodu i trzasnąłem drzwiami tak, żeby dokładnie to słyszał.

                – Cześć, kochany – usłyszałem, jak tylko przekroczyłem próg. Elizabeth podeszła do mnie i przytuliła czule. – Wszystko w porządku? – Spojrzała na mnie matczynym wzrokiem.

                – Elizabeth, przy tobie odchodzą ode mnie wszystkie problemy świata. – Uśmiechnąłem się do niej przekornie.

                Roześmiała się i zaczęła ubierać.

                – Byłeś u lekarza? – zapytała troskliwie.

                – Jasne.

                – I co? Skierował cię na badania?

                – Tak, może jutro zrobię, jak szef da mi wolne – zaśmiałem się, żeby ukryć zdenerwowanie.

                Uśmiechnęła się znacząco w stronę Jamesa.

                – Spróbowałby nie. Zostawiłam wam obiad w lodówce. Do jutra – powiedziała przyciszonym głosem.

                – Dzięki, mamo, na razie – powiedział, idąc w stronę jednego z pokoi. Zajrzał do niego tylko, popatrzył chwilę i zamknął cicho drzwi. – Chodź, zjesz coś.

                Westchnąłem i przeszedłem przez długi hol, żeby wejść do kuchni. Rzuciłem płaszcz na najbliższe krzesło i podszedłem do szafki, w której zawsze są napoje. Wyjąłem pierwszy lepszy, a James zajrzał do lodówki, z której wyjął jakieś pojemniki. Zaczęło mi się znów kręcić w głowie.

                – Zamów mi taksówkę – poprosiłem. Spojrzałem na stół, na którym były porozwalane papiery. Podszedłem bliżej i sięgnąłem po kartkę, na której było przyklejone zdjęcie starszego mężczyzny.

                – Nie, bo musimy porozmawiać – powiedział karcąco.

                Wywróciłem oczami i przyjrzałem się facetowi na zdjęciu. Wydawał mi się znajomy, więc przeczytałem też imię i nazwisko. Kiedy skojarzyłem i je, z twarzy odeszła mi cała krew. Zrobiło mi się słabo. Usiadłem na najbliższym krześle i patrzyłem się chwile tępo w siwiznę starszego faceta.

                – Co to jest? – zapytałem Jamesa w końcu.

                – Nie zmieniaj tematu, okej? – Chyba był w trakcie jakiegoś wywodu, którego nie słyszałem. – Propozycje współpracy, CV, nie wiem, zapomniałem dziś wziąć do firmy. A co?

                Pokręciłem głową i znów spojrzałem na zdjęcie.

                – Znasz go? – Podszedł do mnie i popatrzył na kartkę.

                – Nie, wiesz. Nie za dobrze. – Nabrałem powietrza. – Spaliłem mu tylko dom.

~*~

Jak zwykle obsuwa, za którą bardzo przepraszam, ale tym razem to złośliwość rzeczy martwych. Akurat 5 lutego, kiedy miałam wstawiać rozdział, mój laptop postanowił się na mnie wypiąć. Cudem udało mi się odzyskać z niego pliki kiedy już się uruchomił, ale udało, więc oto i jest. 

Jest bardzo dużo dialogów, wiem, ale chciałam tym bardziej przybliżyć bohaterów i ich styl bycia. Dlatego też rozdział jest w połowie z perspektywy Katherine i w połowie z perspektywy Cartera, dzięki któremu pojawia się też James.

Rozdział czwarty pojawi się 19 lutego. Mam nadzieję, że się do tej pory nie zniechęcicie :) 

Chciałabym po raz kolejny podziękować za wszystkie miłe komentarze. Na niektóre odpowiedziałam, na niektóre zabrakło mi już czasu, ale przeczytałam wszystkie(nawet po kilka razy, wariatka) i bardzo się cieszę, że jesteście i na dodatek Was przybywa! :) 

Bardzo dziękuję i do zobaczenia w piątek za dwa tygodnie :)