Rozdział 4

Carter 

                – Podwójna Mokka z gorzką czekoladą – powiedziała z pamięci kelnerka, stawiając przede mną kawę.

                Byłem w jednej z topowych restauracji, gdzie szklanka głupiej wody kosztowała dziesięć dolców. Nie miałem jednak wyjścia, skoro to właśnie tu udał się Martin.

                Kiwnąłem dziewczynie w podziękowaniu i zwróciłem na nowo wzrok w kierunku starca siedzącego kilka stolików dalej. Obserwowałem każdy jego ruch, starając się zrozumieć, co do cholery tutaj robi.

                Pił kawę i czytał gazetę, nieświadomy mojego spojrzenia. Co chwila pisał coś na telefonie, rozglądając się nerwowo.

                Muszę przyznać, że zmienił się od naszego ostatniego spotkania. Zawsze miał duże pieniądze, nie do końca legalne, ale nigdy na takiego nie wyglądał. Teraz wręcz przeciwnie. Chodzi w garniaku ze smartfonem w ręku i szasta kasą na prawo i lewo.

                – Co robisz? – usłyszałem.

                Janett usiadła na krześle naprzeciwko mnie, zasłaniając mi cały widok. Skrzywiłem się.

                – Śpiewam i tańczę, a na co ci to wygląda? – prychnąłem opryskliwie.

                Zdjęła swój płaszcz i przewiesiła torebkę przez oparcie.

                Wzruszyła ramionami i zaczęła przeglądać kartę. Jednocześnie facet zaczął się szykować do wyjścia – rzucił na stół banknot i zniknął w tłumie, który właśnie wparował do restauracji. Zakląłem cicho pod nosem. Niczego się nie dowiem.

                Janett patrzyła na mnie z uniesioną brwią i niemym pytaniem, czy czasem mnie nie popierdoliło. Zignorowałem ją i upiłem spory łyk chłodnego już napoju. 

                – Przyniosłam to, o co prosiłeś – powiedziała w końcu. Podała mi czarną teczkę.

                Wziąłem ją i przekartkowałem papiery do wypełnienia.

                – Dzięki, zawsze można na ciebie liczyć.

                Uśmiechnęła się i wróciła wzrokiem w kartę.

                Janett trzęsła całym działem prawnym w naszej firmie, więc bądź co bądź, byliśmy blisko. To fajna dziewczyna, taka, z którą można było porozmawiać o wszystkim i robić wszystko. No i była chyba jedyną kobietą, którą znam, która nie mówi jaka to jest brzydka i nie wymyśla sobie biliona powodów do złego nastroju.

                Może i miała powód, bo była naprawdę bardzo ładna. Mimo, że nie miała dwudziestu lat, wyglądała jak modelka. Idealna figura, cera, włosy, wszystko. Pewnie pół wypłaty  idzie jej na te kosmetyczki i innych szarlatanów. Jak dla mnie może być, przynajmniej jak nosi te swoje kuse kiecki albo wpół rozpięte koszule, to jest na co popatrzeć.

                – Co w firmie? – zapytałem.

                – Może jakbyś pracował, to byś wiedział. – Posłała mi zjadliwy uśmiech. – Nie byłeś w firmie od wtorku.

                – Nie miałem czasu – rzuciłem lekko, bawiąc się łyżeczką.

                – Jamesa przekonał ten argument? – zapytała retorycznie. Odłożyła kartę i nachyliła się nade mną. – Wiesz, jaki Jonathan jest cięty na wszystkich, robi potężny odsiew już drugi tydzień. Chcesz być kolejną osobą, która wyjdzie z firmy z kartonem?

                – James mnie nie zwolni.

                – Nawet James widzi, że od miesiąca olewasz wszystko. Nigdy tego nie robiłeś, przecież kochasz te robotę. To dzięki tobie mamy większość kontraktów.

                Wywróciłem oczami.

                – Niech mnie zwalniają, będę miał chociaż spokój – stwierdziłem krótko.

                Przekrzywiła głowę i popatrzyła na mnie z niedowierzaniem.

                – Tak? I co wtedy zrobisz?

                – To oczywiste – prychnąłem od razu. – Otworzę motel pod landrynką.

                Chciała coś odpowiedzieć, ale kelnerka weszła jej w pół słowa, za co miałem ochotę ją uściskać. Blondynka zamówiła sobie jakiegoś kurczaka i kawę, marszcząc tylko na mnie brwi, kiedy powiedziałem, że ja nic nie chcę.

                Ruda dziewczyna, która wcześniej podawała mi kolejną kawę odeszła w stronę zaplecza, uśmiechając się sztucznie.

                – Ty w ogóle coś jesz? – wypaliła, kiedy tylko zwiększył się dystans między nami, a nią. – Strasznie schudłeś.

                – Odchudzam się, bo chcę pożyczać twoje sukienki. – Posłałem jej czarujący uśmiech.

                Odpuściła sobie dalsze wypytywanie. Mówiła już tylko o kilku sprawach w firmie, nowo otwartych knajpach i że muszę się przejechać jej samochodem, bo coś jej „stuka”. Po godzinie zapłaciłem za nas oboje, dostając gromki protest i wyszedłem.

                Na pewno już tu nie wrócę. Nie ma opcji.

                W połowie drogi do auta poczułem wibracje w kieszeni. Z westchnieniem wyjąłem telefon.

                – Gdzie do cholery jesteś? – usłyszałem warknięcie w słuchawce, zanim jeszcze dobrze przyłożyłem ją do ucha.

                Wyjąłem papierosa i zapaliłem, zanim odpowiedziałem.

                – Mam dzisiaj dzień w Spa – rzuciłem. – Coś nie tak?          

                – Jutro jest  firmowy bankiet, a ty miałeś załatwić salę i catering. – Słyszałem, jak dziewczyna gdzieś biegnie. Echo jej szpilek odbijało się od marmurowej podłogi. – Jonathan jest wściekły, o Jamesie nie wspomnę, a ciebie nawet tu nie ma. Czepiają się o to do mnie.

                – Wiesz, tak naprawdę, to ty miałaś załatwić salę i catering – mruknąłem, przysiadając na murku. W zamian dostałem milczenie.

                – Jak to ja? – jej ton nagle złagodniał.

                No niemożliwe – mruknąłem do siebie w myślach, przewracając oczami.

                – Przestań pieprzyć, Carter, nikt mi o tym nie powiedział – wzburzyła się znowu.

                – To nie należy do moich obowiązków, oboje dobrze to wiemy, Katherine – burknąłem. – Masz to w terminarzu. – Westchnąłem na jej milczenie. – Załatwię to i wezmę na siebie to opóźnienie, ale następnym razem nie możesz przeoczyć czegoś takiego i mieć potem pretensje do mnie.

                – Dzięki – powiedziała w końcu, notabene bardzo przyjemnie, urażona tą mini–reprymendą i rozłączyła się.

                Popatrzyłem w ciemny ekran, nie wiedząc co myśleć.

                To nie jest ta sama dziewczyna, którą znałem – stwierdziłem w myślach. – W tej Katherine, nie ma nic z jej dawnej wersji i niemiłosiernie mnie to wkurwia.

                Potrząsnąłem głową, jakby to miało odgonić ode mnie myśli i znalazłem w telefonie numer osoby, która mogła uratować jutrzejszy wieczór.

                – Georgia? – odezwałem się słodko, kiedy odebrała.

                Georgia była właścicielką kilkunastu hoteli i restauracji w Nowym Jorku – i to tych największych. Ponad to, była kiedyś moją dziewczyną – która wciąż ma do mnie ogromną słabość.

                – Ten ton zdecydowanie oznacza, że czegoś chcesz – zaśmiała się. – Dziękuje, Maria, możesz iść – powiedziała, odsuwając się nieco od głośnika. – Czego potrzebujesz? – zwróciła się z powrotem do mnie.

                – Nic wielkiego. Potrzebuję na jutro bankiet na pięćset osób – powiedziałem lekko.

                Roześmiała się w głos.

                – Wiesz, że to niemożliwe.

                – Wiem, że potrafisz uczynić to możliwym.

                Westchnęła i milczała przez chwilę.

                – Dobra – powiedziała w końcu. – Dobra – powtórzyła, bardziej do siebie. – Wcisnę was do Explore. Wiesz, gdzie to jest.

                – O tak – powiedziałem z uśmiechem, bo wiedziałem, do czego pije.

                Wypytała kto ma być na tym bankiecie, żeby wiedzieć, jakie menu dobrać. Nie było już czasu, żebym robił to ja czy James. Na koniec powiedziała, że jestem jej wielkim dłużnikiem i rozłączyła się.

                Załatwione – napisałem do Katherine, ale zanim zdążyłem wysłać, telefon wypadł mi z ręki. Zrobiło mi się niedobrze, słabo, zaczęło huczeć w głowie.

                Poluzowałem krawat i nabrałem parę głębokich oddechów, ale to nic nie dawało. W zamian za to, zaczęło mi się robić ciemno przed oczami. Zaraz zemdleje – pomyślałem, kiedy poczułem czyjąś rękę na ramieniu.

                – Proszę pana? – usłyszałem. Wszystko tak wirowało, że nie byłem w stanie zobaczyć nawet kto to. – Dobrze się pan czuję? – Mężczyzna potrząsnął mną lekko. Potem mówił coś jeszcze, ale jego głos odbijał się jak pod wodą.

                – Tak – wymamrotałem cicho, a później wszystko zniknęło, jakby ktoś nagle wyłączył telewizor.

                Kiedy wszedłem do domu mojego przyjaciela, zastała mnie taka cisza, że zacząłem zastanawiać się czy dobrze trafiłem. Rozejrzałem się – zdecydowanie dobrze trafiłem. Jego dom był jedyny w swoim rodzaju. Mimo tego, że wszędzie były białe, szare albo kremowe ściany – było czuć tutaj ciepło.

                Przed sobą miałem hol. Po lewej stronie, były drewniane schody, w ciemno brązowym kolorze. Po prawej była wbudowana w ścianę szafa z lustrem. To tam wkładało się wszystkie płaszcze, kurtki, buty i tego typu rzeczy. Dalej nie było nic, prócz dwóch par drzwi po przeciwnych stronach.

                Po lewej był pokój małej Jane, po prawej jedna z dwóch łazienek.

                Ja poszedłem na wprost, mijając obie pary szarych drzwi. Na samym końcu po prawej stronie, była oddzielona kolumną, nowoczesna kuchnia.

                Wszystko w niej było w ciemno–brązowym kolorze, prócz blatu, który był biały, szarej lodówki, mikrofalówki i piecyka.

                Spojrzałem powyżej niego, gdzie była płyta indukcyjna i zauważyłem na niej czajnik, w którym dalej gotowała się woda, a raczej jej resztka. Dymiło się, jakby coś się tam paliło. Z westchnieniem przycisnąłem wyłącznik i oparłem się o wyspę, która oddzielała kuchnie od salonu.

                 Uwielbiałem salon Jamesa, to był jeden z moich ulubionych pokoi. Był ogromny, podzielony na dwie części. Po lewej stronie, na całej ścianie, były półki z książkami – a ściana ta wcale malutka nie była. Zaraz obok niej dwa szare fotele, mała kanapa i szklany stolik do kawy.

                Po przeciwnej stronie była  wielka, znów szara, rozkładana kanapa, dwa pasujące fotele, kolejny stolik, tym razem drewniany, w ciemnym kolorze, a przed nimi wielki telewizor plazmowy – i to jego tak tutaj kochałem.

                Obie strony były przedzielone dużym łukiem, jakby miały tworzyć dwa oddzielne pomieszczenia.

                Zdjąłem płaszcz i rzuciłem go na blat. Wróciłem do holu i po cichu otworzyłem drzwi do pokoju Jane. Nie zawiodłem się – oboje z Jamesem tam byli. Uśmiechnął się do mnie, jak tylko mnie zobaczył, ale nie przerywał bajki, którą właśnie opowiadał.

                Oboje byli ubrani do spania, ale tylko jedno z nich nakryte i gotowe do niego.

                – I co było potem? – dopytywała dziewczynka, przecierając rączką oczy.

                – Potem? – zaśmiał się cicho James. Słyszałem, że i on był zmęczony.

                Usiadłem na podłodze w progu, opierając się o framugę.

                – Potem, tatuś małej dziewczynki opowiedział jej bajkę i ułożył do spania, tak jak ja ciebie teraz. – Pogłaskał jej włoski i szczelniej okrył kołderką. – Śpij, skarbie. – Ucałował ją w czoło.

                – Nie ce śpać – zasepleniła. Była malutka, nie mówiła jeszcze zbyt dobrze. – Kce zostać z tobą.

                – Nigdzie się nie wybieram – zapewnił.

                – Pój… – zaczęła, ale nie mogła wymówić dalszej części. Zdenerwowana zmarszczyła brewki. – Zdziesz sobie jak źamknę ocy – udało jej się w końcu. Wtuliła się w niego.

                – Nie pójdę – wyszeptał po chwili w jej włoski, przytulając do siebie mocniej. – Zostaję z tobą w domku.

                Jane była spragniona Jamesa – nie dziwie się temu. Ciągle go nie ma, a ona kocha go najbardziej na świecie. Nikt inny się nie liczy, tylko i wyłącznie tata. Każdy inny jest głupi.

                Rozejrzałem się po pomieszczeniu – pokoik Jane był najcieplejszym ze wszystkich w tym domu. Był oczywiście różowy. Na ścianach było dużo naklejek, w motylki, kwiatki, różnego rodzaju zwierzątka. Do ściany miała przytwierdzone kilka białych półek, na których było pełno zabawek – ale na tym się nie kończyło.

                Po lewej stronie pomieszczenia było ich tyle, że śmiało można by było rozdzielić trzy przedszkola – ale nie ma co się dziwić, skoro każdy z nas ciągle kupuje jej coś nowego.

                Podłoga była z szarego drewna, a na niej leżał okrągły, biały dywan, z tak miłego włosia, że można byłoby na nim spokojnie spać.  Leżały na nim teraz resztki zabawek, które dziewczynka rozrzuciła.

                Firanki były tak samo białe, w różowe kwiatki, pasowały zarówno do dywanu, jak i poszewek na poduszki.

                Było kilka szafek z szufladami, też białych – kolorystycznie. Tam też były upchane zabawki, kredki i wszystko, czego tylko dusza zapragnie. Ubranka za to były na górze, razem z ubraniami Jamesa w jego sypialni.

                Zaraz koło zabawek Jane był też rozłożony „namiot”, który zrobiliśmy razem w zeszłym tygodniu, kiedy pilnowałem jej w czasie, gdy James miał jakieś spotkania. To zwykły namiot z kilku różowych koców, z poduszkami w środku. Mimo to, dziewczynka cieszyła się z niego jak z jednej z najlepszych zabawek.

                Po prawej stronie miała łóżeczko. Jeszcze niedawno było tam białe, dziecięce, ze szczebelkami i baldachimem. Teraz James postanowił wstawić tam zwykłe, tylko małe, jednak to nie był zbyt dobry pomysł, bo teraz dostaje co noc zawału, że mała spadnie. Mimo rozmiarów, mogli położyć się tam oboje, tak jak teraz.

                Nad nim były cztery literki na ścianie, oczywiście pisało tam Jane, a wokół gwiazdki, które świeciły w ciemności. Było ich też pełno na suficie.

                Po tej stronie były też dwie białe pufy, plastikowy niebieski stolik, z dwoma różowymi  krzesełkami, żeby mogła tam rysować, lepić lub cokolwiek będzie chciała i mała kuchnia, w której „gotowała” wszystkim różne specjały.

                Miała piękny pokój – niczym księżniczka.

                Popatrzyłem z daleka na jej śliczną buzię. Była bardzo podobna do Jamesa. Takie same rysy twarzy, włosy, oczy, nos, usta, nawet miny robiła takie same.

                Wbiłem wzrok w swoje dłonie. Z każdą chwilą, odwaga coraz bardziej mnie opuszczała, aż zniknęła całkowicie. Nabrałem powietrza i podniosłem się z podłogi. Zakręciło mi się w głowie, więc złapałem się framugi.

                Zobaczyłem, że James też się podnosi, uważając, żeby nie obudzić dziewczynki.

                Wyszedłem z jej pokoju i wróciłem do kuchni, czekając, aż i on tam przyjdzie.

                – Jestem wykończony – powiedział, w końcu się pojawiając. Wyjął z szafki dwie szklanki i do obu nalał oranżady. Podał mi jedną z nich. – Co tam? Chcesz mi powiedzieć, dlaczego nie pracujesz? – zagadnął, niby beztrosko, ale wiedziałem, co tak naprawdę myśli.

                Chciałbym, żebyś wszystko wiedział, bez nawet jednego mojego słowa, tak jak kiedyś – odpowiedziałem mu w myślach. Stukałem palcami po szklance myśląc, jak mam zacząć.

                – Jeśli nie chcesz… – zaczął.

                – Chcę – przerwałem mu, może zbyt gwałtownie. – Chce, tylko… – nabrałem głęboki oddech. Okej, Carter. Nie mazgaj się, co z ciebie za facet. – James, słuchaj… – zacząłem powoli, nie podnosząc wzroku znad blatu, ale przerwał mi dzwonek do drzwi. Westchnąłem i przymknąłem oczy.

                – Otworzę – powiedział równie zawiedziony i poszedł do drzwi, wracając za chwilę z Jonathanem, który trzymał kilka teczek.

                – Och, kogo my tu mamy – zaczął opryskliwie, patrząc na mnie. – Tak długo się nie pokazywałeś, że myślałem, że umarłeś. – Rzucił teczki na stół z trzaskiem.

                – Jane śpi – mruknął do niego James.

                – Nie musiałbym się denerwować, jakbyś nie zatrudniał nieudaczników. – Kiwnął z pogardą w moją stronę.

                – Tak szybko zmieniłeś o nim zdanie? – warknął James. – Jak zarabiał na twoje domki letniskowe, samochody i kurewki podpisując umowę za umową, to był chłopak do ozłocenia, a teraz nagle jest nieudacznikiem, bo ma gorszy miesiąc? Jesteś żałosny.

                Jonathan przekrzywił głowę i popatrzył z kpiną na syna.

                – Nieważne, przyszedłem tu w konkretnym celu. – Usiadł na jednym z krzeseł, kiedy rozbrzmiał płacz Jane.

                James zgromił go wzrokiem i poszedł do dziecka. Jego ojciec nie mógł przegapić takiej okazji.

                – Nawet się już nie bronisz – powiedział z obrzydzeniem.

                Miał rację. W innym przypadku tysiąc razy bym mu już odpowiedział tak, że nie wiedziałby, jak się nazywa. Ale nie miałem na to ani siły, ani nastroju teraz. Na nic.

                Odstawiłem szklankę i sięgnąłem po płaszcz.

                – No tak, uciekasz – zaśmiał się. – Dlaczego mnie to nie dziwi?

                – Może dlatego, że sam robiłeś to całe życie – mruknąłem zjadliwie i wyszedłem.

                Wsiadłem do samochodu. Popatrzyłem na kopertę leżącą na siedzeniu obok. Wziąłem ją do ręki i popatrzyłem na swoje nazwisko, napisane odręcznie pod logiem kliniki.

                Cisnąłem papierami do tyłu. Część wysypała się po drodze, ale nie przejmowałem się tym. Wycofałem gwałtownie z podjazdu i ruszyłem na przód, sam do końca nie wiedząc, gdzie jadę, dopóki tam nie trafiłem.

                Popatrzyłem na pustą polanę przede mną. Dokładnie słyszałem szum jeziora, które znajdywało się zaraz obok. Przeszedłem kawałek, aż do starej ławki, która stała zaraz przy brzegu. Kiedyś zawsze przychodziłem tutaj z Lucy, kiedy przyjeżdżaliśmy na wakacje do Nowego Jorku. Nikt nigdy nie musiał nas szukać, od razu wiedzieli, że byliśmy tutaj. To było nasze miejsce.

                Było.

                Westchnąłem i wyjąłem telefon. Wbiłem w klawiaturę numer, który chyba już nigdy nie wyjdzie mi z głowy. Przystawiłem telefon do ucha.

                – Cześć! Nie mogę w tej chwili odebrać, ale zostaw wiadomość, na pewno oddzwonię – odezwała się sekretarka.

                Odczekałem chwilę, zanim się odezwałem.

                – Cześć, tato – powiedziałem cicho. Wziąłem głęboki oddech. – Wiem, że na pewno dalej nie chcesz… Nie chcecie mnie znać ani o mnie słyszeć. Chciałem tylko… Chciałem tylko powiedzieć, że miałeś racje. Jak zawsze, miałeś racje.

Katherine 

                – Jak zwykle spóźniona – usłyszałam, kiedy tylko usiadłam przy swoim biurku.

                Rany, ten facet ma jakiś cholerny radar?

                – Przepraszam, ja…

                – Tak, wiem, samochód się zepsuł, budzik nie zadzwonił, bla, bla, bla – powiedział, przewracając oczami.

                Próbowałam się nie zaśmiać na ten jego beztroski gest. Miał dobry humor, co nie zdarza się często. Podszedł do mojego biurka i położył na nim stos papierów.

                – Musisz to przejrzeć, przesegregować i oddać mi do podjęcia decyzji – powiedział wesoło. – To kawa dla mnie? – sięgnął po mój świeży kubek kawy.  – Dziękuje  bardzo. Swoją drogą, nie uważasz, że powinniśmy mieć tu swój ekspres? – zapytał, ale po chwili sam sobie odpowiedział. – Ja tak uważam.

                Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale odpuściłam sobie.

                – Na kiedy mam to zrobić? – zapytałam zamiast tego.

                – To chyba oczywiste – prychnął. – Na wczoraj. – Posłał mi szeroki uśmiech. – Miłej pracy.

                Wrócił do swojego gabinetu powolnym krokiem. Miałam ochotę rzucić w niego tym wszystkim, a jednocześnie byłam taka urzeczona jego dzisiejszym nastrojem. Westchnęłam, krzywiąc się. Nie napiję się nawet kawy tego cudownego ranka.

                Zeszłam do naszej kafejki po drugi kubek, zastanawiając się czy nie wziąć dwóch, żeby i tej mi nie zabrał. W ostateczności wzięłam jedną i wróciłam na swoje piętro, ale zamiast mojego biurka miałam jeszcze większą stertę papierów, na której czubku była przyklejona mała, kolorowa karteczka.

                Zerwałam ją i przeczytałam.

                Spóźniona+opuszcza miejsce pracy=zwolniona :)

                Mimo przesłania karteczki i tego, że z nerw chciało mi się płakać, jedyne co mogłam myśleć, to, to, jak cieszę się, że mój szef ma taki humor. Złapałam się nawet na uśmiechaniu się głupkowato do karteczki.

                Z uśmiechem usiadłam i zabrałam się do papierów.

                Nawet nie zauważyłam, kiedy zleciał mi cały dzień. Praca w lepszej atmosferze idzie dużo sprawniej. Nie kłóciłam się nawet dziś jeszcze z żadnym klientem, nikt nie miał żadnych pretensji.

                W prawdzie, to nawet winda już mnie tak nie przeraża. Jeżdżę nią kilkanaście razy dziennie i chyba się w końcu przyzwyczaiłam. No, może to zbyt duże słowo – nie mam już ochoty rozpłakać się jak dziecko, kiedy tylko zamykają się drzwi.

                W każdym bądź razie, postępy są.

                – Dobranoc – rzuciłam do portiera, wychodząc z budynku.

                Ukłonił mi się z uśmiechem.

                Był jednym z najsympatyczniejszych osób pracujących w tej firmie. Zawsze uśmiechnięty, pełny energii i chęci do życia. Zarażał wręcz optymizmem, dlatego za każdym razem, kiedy go widziałam, od razu poprawiał mi się humor.

                Z uśmiechem przecięłam parking, idąc do swojego służbowego samochodu. Nie mogłam się przyzwyczaić, że w ogóle takowy posiadałam. Lubiłam mój stary. Tym oczywiście dużo lepiej mi się jeździło, ale sentyment do poprzedniego staruszka pozostał.

                Tak szybko, jak minął mi dzień w pracy, tak szybko wróciłam do domu. Od progu widziałam, że Sara siedziała na kanapie zajadając się popcornem, co znaczy, że dziś nie ma żadnej randki.

                Po przejściu kilku kroków, spojrzałam na kuchenny blat, oczekując w kolejnym wazonie, kolejnego bukietu kwiatów od Cartera. Nie zobaczyłam go, czym byłam zdziwiona, a może nawet lekko zawiedziona. Bądź co bądź, to było miłe. Odkąd tylko się poznaliśmy, wysyłał mi je codziennie, z różnymi cytatami. Niektóre były naprawdę urocze, jednak to nie zmieniało tego, że częściej ten chłopak bywał irytujący, aniżeli uroczy. 

                – Zostawił ci jakąś paczkę – powiedziała Sara, wstając.

                Widziała, że przyglądam się kwiatom, dlatego się odezwała.

                – Jaką? – zapytałam, rozbierając się.

                – Nie wiem, nie otwierałam. Leży na szafce. – Skinęła w stronę przeciwległego końca kuchni. – Zostawiłam ci pizze w lodówce. Jak w pracy?

                – W porządku – powiedziałam krótko, podchodząc do lodówki.

                Nie było mi śpieszno do otwierania koperty. Mogę się założyć, że był tam jakiś poemat albo coś.

                Zjadłam kolację, rozmawiając z Sarą o pierdołach. Głównie to ona mówiła, a ja przytakiwałam i wtrącałam jakieś krótkie komentarze, dopóki nie powiedziała, że jest zmęczona i pójdzie się położyć. Byłam zdziwiona, bo pora nie była późna, ale w sumie było mi to na rękę, miałam jeszcze trochę pracy.

                Wzięłam szybką jak na mnie kąpiel i ubrana w piżamę, poczłapałam do swojego pokoju, zgarniając po drodze kopertę, którą rzuciłam tym razem u siebie na biurko. Rozłożyłam papiery na łóżku i zaczęłam je powoli czytać.

                Nawet nie wiem kiedy odpłynęłam, ale po dłuższym czasie, rozmazany obraz sterty listów i umów zamienił się w przyjemną jawę, w którym byłam ja, moja mama, mój brat i o dziwo Carter, który wcale mnie nie denerwował. Miałam nawet wrażenie, że mi pomagał i wpływał na mnie dobrze.

                To był jednak tylko sen.

                Mimo wszystko, oddałam mu się bez reszty, zatapiając w cudowny, bezproblemowy świat, którego tak mi brakowało.  

~*~

To chyba najmniejsze opóźnienie, ale jednak dalej jest, za co po raz tysięczny przepraszam! 

Rozdział głównie z perspektywy Cartera - mam nadzieję, że Was to nie zanudziło. Nie martwcie się, w przyszłym poście będziecie mogli od niego już odpocząć :) 

Bardzo przepraszam za nieobecność na Waszych blogach - dłuższy czas mnie nie było, przez co nawarstwiło się tego tak wiele, że sama jestem zdziwiona(a jednocześnie zadowolona, że czeka mnie taka ilość nietuzinkowych lektur :) ).
Dlatego dziś wstawiam tylko szybki rozdział(który tym razem na szczęście zapisałam na bloggerze, nie tylko w Wordzie), a jutro ruszam z pełną parą do nadrabiania zaległości oraz przebudowy zakładki "Bohaterowie". 

Do zobaczenia za kolejne dwa tygodnie!